در موقعیتی که سینمای ایران بیش از هر زمان به آثار دارای محتوای جدی و اثرگذار نیازمند است، پیش تولید و تولید فیلم‌های سال آتی، حکایت از تولید آثاری به مراتب ضعیف‌تر از آنچه اکران شد، دارد و بزرگترین ضربه را به بدنه سینمای کشور می‌زند؛ دغدغه‌ای که انتظار وسواس صدور مجوز تولید بر مبنای کیفیت و نه ممیزی آثار را دست‌کم برای سال ۹۲ دوچندان می‌سازد.

به گزارش «تابناک»، در سینمای استودیویی و غیراستودیویی اروپا و آمریکا،‌ گاه پیش می‌آید که یک سناریو یک دهه دست به دست می‌چرخد و بار‌ها و بار‌ها ـ حتی تا سی بار ـ بازنویسی می‌شود و سپس در اختیار خبره‌های اقتصاد سینما قرار می‌گیرد تا با توجه به کارگردانی که برای تولیدش در نظر گرفته شده، تخمینشان را درباره میزان فروش سناریوی مذکور ارائه دهند.

در ‌‌نهایت با کارگردان فیلم توافق می‌شود تا در یک محدوده زمانی مشخص و با بودجه مشخصی که سطح کستینگ فیلم را مشخص می‌سازد، فیلم را تولید کرده و تحویل کمپانی سرمایه‌گذار بدهند. پس از پایان تولید اثر و دریافت خروجی نهایی نیز یک پروسه بسیار طولانی از جمله چندین پخش آزمایشی در سالن‌های کوچک برای آنچه استمزاج می‌خوانیم، صورت می‌پذیرد.

بر اساس چنین چهارچوبی، آثاری که من باب مثال اسپیلبرگ قرار است در سال ۲۰۱۴ بسازد، از هم اکنون مشخص شده و مرحله به مرحله به پیش تولید، تولید، پس تولید و اکران عمومی نزدیک می‌شود، کما اینکه آثاری که در سال ۲۰۱۳ توسط او ساخته می‌شود از سال ۲۰۱۱ کاملاً مشخص بود و احتمالاً در ماه‌های آتی، پروژه این تهیه کننده و کارگردان برای سال ۲۰۱۵ نیز مشخص می‌شود. این رویه البته برای بیشتر کارگردانان و تهیه کنندگان غربی و شرقیِ حرفه‌ای که در زمره پرکارهای هنر هفتم هستند، صادق است.

در کشورمان اما رویه معکوسی حاکم است و به یکباره تهیه کننده و کارگردانی به توافق می‌رسند؛ در چند ماه بعد، فیلمی ساخته می‌شود و سپس در خوشبیانه‌ترین حالت دو میلیارد تومان می‌فروشد که این فروش در خوشبینانه‌ترین حالت، بیش از نیم درصد جمعیت کشور را تشکیل می‌دهد که البته این عدد هم رویایی است و فروش بیشتر فیلم‌ها به سختی به یک میلیارد تومان می‌رسد و اگر از این عدد بگذرد، به عنوان شگفتی ساز از آن یاد می‌شود!

سوای مباحثی همچون اصلاحات فیلم‌ها و ممیزی و موارد دیگر که تابناک پیشتر به آن‌ها پرداخته، از مهم‌ترین علل کاهش فروش فیلم‌ها، عدم تمرکز بر حفظ و ارتقای کیفیت فیلم‌های سینمایی است. سرمایه‌گذاران فیلم‌های داخلی مشخصاً حاضر نبوده و نیستند به اندازه دستمزد بازیگر نقش اول فیلمشان، برای فیلمنامه و بازنویسی و رسیدن به یک نسخه مطلوب از اثر، وقت و هزینه صرف کنند.

این اتفاق باعث می‌شود کارگردان در سر صحنه با دست خالی برود و اگر خود کارگردان، نویسنده فیلم‌نامه و تهیه کننده باشد که احتمالاً فروش نیم درصدی هم یک اتفاق عجیب خواهد بود.

در چنین فضایی یک کارگردان توانمند با تکیه بر استعدادش از طریق دست بردن در سناریو حین فیلمبرداری سکانس‌ها و همچنین نوع دکوپاژ و بازی‌هایی که از بازیگرانش می‌گیرد، ضعف فیلمنامه را تا سرحد توان کمرنگ می‌سازد. در مقابل، یک کارگردان متوسط یا کم توان یک اثر ناقص را متکی بر سناریویی که به او تحویل داده شده، تولید خواهد کرد و فیلمش را به لیست آثار کم فروش که تنها سالن اشغال کرده‌اند، می‌افزاید.

فاجعه اما آنجا رخ می‌دهد که دیگر خرج بازیگر نقش اول و مجموعه کستینگ نیز نکرد و قید هزینه در این بخش را هم زد و سناریویی با کمترین بازیگر ـ ترجیحاً با سوژه آپارتمانی ـ  به تولید رساند. در صورت ولخرجی هم می‌توان، یک کارگردان امتحان پس داده بیکار برایش در نظر گرفت که اگر فیلمنامه نیز توسط خودش نوشته یا بازنویسی شده باشد، در هزینه‌ها صرفه جویی شده است.

چنین آثار کم محتوا یا بی‌محتوایی امسال بر پرده سینما‌ها به نمایش درآمده و اکثراً کمتر از هشتصد میلیون تومان فروش داشته‌اند که با شیوه تولیدش، بیش از حق تهیه کننده و سرمایه‌گذارانش است!

تولید چنین محصولاتی باعث پرکاری برخی بازیگران درجه دو ـ که گروهی‌ از آنان نیز اصولاً مانکن هستند و حتی تیپ نیز نیستند ـ شده و مانکن‌هایی که نه تنها رایگان بازی می‌کنند، بلکه حاضر به ارائه سرویس‌های خاص همچون پرداخت بخشی از سرمایه ساخت فیلم هستند، میدان‌دار شوند.

در آن سو، بسیاری از بازیگران جوان و شاخص سینمای ایران نظیر صابر ابر، نگار جواهریان، شهاب حسینی، پگاه آهنگرانی، لیلا حاتمی، نیکی کریمی و... طبیعتاً حاضر نیستند رایگان بازی کنند و دستمزدهایی متناسب با سطح بازی و سوابقشان مطالبه می‌کنند نیز پشت خط مانده‌اند و طبیعتاً آثاری بدون بازیگر مشخص است چه وضعیتی در گیشه خواهند داشت.

تولید چنین آثاری اما صرفاً به بازیگران زن و مرد سینمای کشورمان ضربه وارد نمی‌سازد، بلکه به سینماداران که به جز فیلم‌های کم محتوا، فیلمی برای اکران ندارند و به اجبار با اکران این آثار، فروش محدودی می‌کنند، نیز ضربه وارد می‌شود و اقتصاد سینما آسیب بیشتری می‌بیند.

وقتی فیلم‌ها به لحاظ کیفی طبقه بندی نشده، فیلم‌های دارای کستینگ و سناریوی ضعیف‌تر هفته‌ها و سالن‌های محدودتری بر اساس سطح بندی مشخصی دریافت نمی‌کنند، فیلم‌های جدی سالن‌ها و زمان محدودتری برای نمایش می‌یابند.

به واسطه چنین فرمول و شیوه عملی است که تعداد آثار سینمای ایران در چند سال یک رشد نسبی می‌یابد اما تعداد بلیت‌های فروخته شده در یک دوره چند سال نسبت به دوره زمانی پیشینش کاهش یافته است.

به واقع آنچه شرایط فعلی تصدیق می‌کند، لزوم در نظر گرفتن یک ممیزی کیفی توسط متولی غیردولتی و نهادی صنفی است که فیلم‌نامه پیش از اخذ مجوز ساخت و فیلم پیش از دریافت مجوز اکران از نهاد دولتی، برگ تأییدیه کیفی را از این نهاد صنفی دریافت کند و اکران فیلمی بدون کیفیت، زمان باقی ماندن یک فیلم ارزشمند و با کیفیت بر پرده‌ها را کاهش ندهد و یا در اتفاقی بد‌تر، فرصت اکران یک فیلم دارای ساختار را تلف نکند.

بی‌شک ادامه روند مورد اشاره، همین حجم محدود تماشاگر سالیانه سینما را به این سمت و سو خواهد کشاند که فیلم‌های روی پرده بلااستثنا ارزش پنج هزار تومان هزینه‌کرد را ندارند و با بی‌اعتمادی به سالن‌های سینما خیره خواهند شد و این رویداد، گیشه‌های سینما را تهی می‌سازد؛ اتفاقی که در شبکه خانگی برای دوره‌ای به واسطه ورود حجم وسیعی از آثار کم کیفیت رخ داد و فروش فیلم در این شبکه فروش با افت شدیدی مواجه شد.

البته علی الظاهر آنچه بر سر فروش سینما‌ها در سال ۹۱ آمده برای عده‌ای درس نشده و همچنان فیلم‌هایی با‌‌ همان مختصات و حضور مانکن‌ها برای سال آتی نیز در حال ساخت است. با این حساب باید یادآور شد، پیش از آنکه سینماهای معروف پایتخت خلوت‌تر از اکنون شود، خودِ اهالی سینما برای یک بار متحد شده و در پی ایجاد این فیلتر کیفی باشند.

با افزودن چهار فیلم ذخیره جشنواره فیلم فجر به فیلم‌های بخش اصلی، افزون بر آن که فیلم‌هایِ فاخر تولیدی فارابی، وارد فضای جشنواره سی و یکم شدند، به گرمی تنور این رویداد نیز افزوده می‌شود. با وجود این، همچنان جای بسیاری از سینماگران کشور در جشنواره امسال خالی است؛ رخدادی که هرچند در ادوار گوناگون، کمابیش روی داده، ولی این بار پررنگ‌تر از دیگر دوره‌‌ها شده است.

به گزارش «تابناک»، همان گونه که پیش‌بینی می‌شد، برای افزایش وزن جشنواره بین‌المللی فجر، فیلم‌های ذخیره بخش سودای سیمرغ نیز به لیست اصلی افزوده شدند تا هم‌ وزن این رویداد افزایش یابد و جای خالی بسیاری از سینماگران کمتر احساس شود و هم فیلم‌های میلیاردی که به نام فاخر از سوی بنیاد فارابی تولید شده و به واسطه کیفیت آثار، در لیست پیشین قرار نگرفته بودند، به لیست راه یافته و دست‌کم امکان نمایش در جشنواره را بیابد.

بنا بر این گزارش، «عقاب صحرا» به کارگردانی مهرداد خوشبخت، «آسمان زرد کم‌عمق» ساخته بهرام توکلی، «فرزند چهارم» به کارگردانی وحید موساییان و «ترنج» اثر مجتبی راعی در بخش مسابقه اصلی سینمای ایران، فیلم‌هایی هستند که در این چهارچوب به لیست نخست افزوده شد و پس از کش و قوس فراوان، سرانجام فیلم سینمایی «آقای الف» به کارگردانی علی عطشانی نیز به عنوان نخستین فیلم سه بعدی سینمایی ایران در جشنواره رونمایی می‌شود.

دیگر رخداد مهم، حذف فیلم سینمایی «تجریش ناتمام»، ساخته پوریا آذربایجانی از بخش فیلم اولی‌های جشنواره بود. علت این اتفاق جالب، حضور فیلم «روایت‌های ناتمام» به کارگردانی در بخش مسابقه فیلم‌های اول بیست و پنجمین جشنواره بین‌المللی فیلم فجر است و در واقع این کارگردان برای دومین بار در بخش فیلم اولی‌ها شرکت می‌کرد که پس از حذف فیلمش، «۲۰/ ۹ دقیقه در بوشهر» به کارگردانی محمد امین همدانی جایگزین و البته «تاج محل» به کارگردانی دانش اقباشاوی نیز به بخش فیلم اولی‌ها افزوده شده است.

با وجود افزایش شمار فیلم‌ها به واسطه نوع گزینش داستان توسط فیلم‌سازان با هدف کم بازیگر بودن و کم هزینه‌تر تمام شدن آثار صورت پذیرفته و همچنین به علت کاهش فعالیت بسیاری از کارگردانان مطرح، بسیاری از بازیگران فعال در آثار سینمایی ایشان نیز امسال غایب هستند و چرخه صنعت سینمای کشور با مهره‌های کمتری فعلاً دوام آورده است.

ناگفته نماند که دبیرخانه جشنواره، از حضور ۶۹ بازیگر در ۳۳ فیلم این دوره خبر داده و در کنار این معدود بازیگران شناخته شده، طبیعتاً عمده سینماگران یا بدون شغل هستند و یا به تئا‌تر، شبکه خانه، هنرهای تجسمی و حاشیه رفته‌اند.

نکته جالب آن که حتی چهره‌هایی چون یکتا ناصر و فرهاد اصلانی که در دوره پیشین برنده سیمرغ بلورین شده بودند، نیز در این دوره با فیلمی حضور ندارند؛ چه رسد به پرستویی و انتظامی و نصیریان و... .
با این اوصاف، هرچند برخی بازیگران توانمند در این دوره نیز با یک یا دو فیلم هستند و همایون ارشاد، امیر جعفری و مریم کاویانی با سه فیلم ـ در صورت رسیدن نسخه کامل و نهایی فیلم‌ها به جشنواره ـ پرکارهای این دوره لقب خواهند گرفت، بیشتر چهره‌های شاخص و اساتید بازیگری در این دوره در میان غایبان هستند که می‌تواند در فروش سال آینده سینمای ایران بیش از سال ۹۱ تأثیرگذار باشد و نشانه خوبی برای آغاز سال سینمایی کشورمان به شمار نمی‌رود.

حمید فرخ‌نژاد، محمدرضا شریفی نیا، جمشید هاشم‌پور، شهاب حسینی، رضا عطاران، مصطفی زمانی، امیر آقایی، محمدرضا فروتن، مهناز افشار، رویا تیموریان، میترا حجار، شاهرخ فروتنیان، ساعد سهیلی، بهاره کیان افشار، کورش تهامی، خاطره اسدی، بابک کریمی، افسانه چهره آزاد بازیگران دو فیلمه این دوره از جشنواره هستند و دیگر بازیگران لیست ۶۹ نفره با یک فیلم در جشن سی و یکم حضور دارند و گویا جشنواره این دوره، رویداد نسبتاً خلوتی باشد!

در این میان، «جواد طوسی» منتقد سینما در نقدی جالب به روند برگزاری نشست‌های نقد و بررسی فیلم‌های حاضر در جشنواره ـ با طرح این موضوع که نشست‌های یاد شده به شدت خنثی بوده ـ خواستار ایجاد فضای چالشی در این نشست‌ها با حضور منتقدان و خبرنگاران و عوامل فیلم‌ها شد تا فضای کلیشه‌ای که یک یا دو مجری و منتقد، کار‌شناس تمامی یا فضای عمده نشست‌های نقد فیلم جشنواره را در اختیار داشته باشند، شکسته شود؛ رویکردی که انتظار می‌رود در این دوره رخ دهد.

از دیگر رخدادها در روزهای اخیر، این که پس از نقد و پیگیری تابناک، چندی پیش دبیر جشنواره بین‌المللی فجر از فرستادن بلیت سینماهای میزبان این رویداد به درب منازل بازیگران خبر داد تا حرمت اهالی فرهنگ نیز نگه داشته شود و البته باید از این رویکرد مثبت و نقدپذیر، تقدیر کرد.

در عین حال، مستندسازان حاضر در جشنواره سی و یکم نیز در نامه‌ای با اشاره به کاهش آثار پذیرفته در جشنواره فجر از این رویکرد استقبال کرده و در عین حال، خواستار ایجاد ظرف زمانی و مکانی مناسب برای دیده شدن آثارشان شده و خواستار در نظر گرفتن سانس‌ها و سالن مناسبی نسبت به ادوار پیشین برای این بخش شده‌اند البته به نظر می‌رسد، چنین درخواست کوچکی نیز با یک برنامه ریزی منظم تحقق یافتنی باشد.

در پایان باید گفت، تا آغاز جشنواره فیلم فجر، هفده روز مانده و اگر قرار بر ارتقای جشنواره با برنامه‌ریزی‌های تکمیلی است، اکنون زمان برنامه‌ریزی سریع و اجرای آن است.

به گزارش روابط عمومی سی و یکمین جشنواره بین‌المللی فیلم فجر، داوران  سه بخش سينماي ايران، نگاه نو و فيلم هاي مستند سی و یکمین جشنواره بین‌المللی فیلم فجر در بخش‌های سودای سیمرغ (مسابقه سینمای ایران)،‌ نگاه نو (مسابقه فیلم‌های اول) و سینمای حقیقت (مسابقه فیلم‌های مستند) معرفی شدند.
اسامی داوران جشنواره به شرح زیر است:
 

* سودای سیمرغ (مسابقه سینمای ایران):

* نگاه نو (مسابقه فیلم‌های اول)
 
حسین زندباف، ابراهیم فیاض، مسعود فراستی، مینو فرشچی، فریدون حسن‌پور، مانی حقیقی و محمدرضا عرب
 
* سینمای حقیقت (مسابقه فیلم‌های مستند)
 
محمدرضا اصلانی، رضا پورحسین، مهرداد اسکویی، حبیب احمدزاده، مرتضی شعبانی

 
بر اساس این گزارش، رسول صدرعاملی (زاده آذر ماه ۱۳۳۳ در اصفهان) کارگردان و فیلم‌نامه‌نویس ایرانی است.
 
او از هفده سالگی با خبرنگاری فعالیتش را آغاز و تا سال ۱۳۵۹ به عنوان گزارشگر، قصه نویس، دبیر سرویس حوادث و سپس دبیر سرویس پارلمانی با روزنامه اطلاعات همکاری داشت. فعالیت حرفه‌ای در سینما را با تهیه فیلم خونبارش (۱۳۵۹) اولین پروژه سینمایی پس از انقلاب را آغاز کرد و اولین فیلمش را به عنوان کارگردان به نام رهایی (۱۳۶۱) ساخت و سپس میلاد فیلم اولین شرکت تولید و توزیع فیلم سینمایی پس از انقلاب را در سال ۱۳۵۸ تاسیس کرد. دختری با کفشهای کتانی، من، ترانه ۱۵سال دارم، دیشب باباتو دیدم آیدا، شب، در انتظار معجزه و ... ازجمله فیلم‌های او در مقام کارگردان است.
 
جمال شورجه (۱۳۳۳، زنجان-) نویسنده، تهیه‌کننده و کارگردان ایرانی است. او فارغ التحصیل کارگردانی از دانشکده سینما و تئاتر دانشگاه هنر تهران است. سی و سه روز، باشگاه سری (۱۳۷۷)، خلبان (۱۳۷۶)، دایره سرخ (۱۳۷۴)، عبور از خط سرخ، حماسه مجنون، لبه تیغ، عملیات کرکوک، 33 روز و ... ازجمله فیلم‌های اوست.

 فیلم سینمایی «یه عاشقانه ساده» به کارگردانی سامان مقدم چهارشنبه این هفته در گروه سینمایی استقلال به نمایش درمی‌آید.

«حبیب کاوش» سخنگوی شورای صنفی نمایش در گفت‌وگو با خبرنگار سینمایی فارس درباره جلسه امروز شورای صنفی گفت: انجمن سینماداران طی نامه‌ای از شورای صنفی نمایش تقاضا کرد تا فیلم «یه عاشقانه ساده» که پیش از این قرارداد نمایش آن در گروه استقلال ثبت شده است، نمایش داده شود.

وی در ادامه گفت: امروز این نامه در جلسه مطرح شد ، سینماهای گروه استقلال بدون فیلم بودند شورای صنفی نمایش تصمیم گرفت حواله نمایش فیلم «یه عاشقانه ساده» در گروه استقلال را صادر کند و فرصت دیگری به گروه  استقلال داده شد. این فیلم از روز چهارشنبه در سینماها به نمایش درمی‌آید.

«چمران» بدون «عرب‌نیا» به پایان رسید

دوربین «حاتمی‌کیا» امروز خاموش شد

خبرگزاری فارس: فیلم سینمایی «چ» به کارگردانی ابراهیم حاتمی‌کیا با موضوع شهید چمران امروز با ضبط صحنه‌های فینال فیلم به پایان رسید.

به گزارش خبرنگار سینمایی فارس، فیلم سینمایی چمران امروز -دوشنبه ۲۰ آذرماه-با ضبط صحنه فینال فیلم که مربوط به میدان شهر پاوه است در یکی از پادگان‌های سپاه بدون حضور فریبرز عرب‌نیا بازیگر نقش چمران به پایان رسید.

بنابراین گزارش، سکانس پایانی فیلم با حضور تعداد زیادی هنرور و شرکت دو فروند هلی‌کوپتر به پایان رسید. تدوین فیلم توسط  مهدی حسینی وند در حال انجام است و  گروه در تلاش هستند این فیلم را به جشنواره فیلم فجر برسانند.

در این فیلم نقش شهید چمران را فریبرز عرب‌نیا ایفا می‌کند و «سعید راد»، «فریبرز عرب‌نیا»، «مریلا زارعی»، «بابک حمیدیان»، «محمدمهدی سلطانی»، «امیررضا دلاوری» و «اسماعیل سلطانیان» به عنوان بازیگر در این فیلم حضور دارند.

حاتمی‌کیا در فیلم سینمایی «چ» (درباره شهید چمران) سراغ دو روز و دو شب از زندگی شهید چمران رفته است و از روز بیست و پنجم تا بیست و هفتم مرداد 1358 زندگی شهید چمران را روایت کرده است.

تعدادی از عواملی که در ساخت فیلم همکاری دارند، عبارتند از:

نویسنده و کارگردان: ابراهیم حاتمی کیا/ مدیرفیلمبرداری: حسین جعفریان/مدیرتولید: سیدعلی قائم مقامی/ طراح صحنه و لباس: عباس بلوندی/ طراح چهره پردازی: مهرداد میرکیانی/ صدابردار: بهمن اردلان/ فیلمبردار: پیمان شادمان‌فر/ آهنگساز: بهزاد عبدی/ ساخت دکور شهر پاوه: کاظم فریبرزی/ دستیار تولید: رضا زنجانیان/ مشاور فنی کارگردان: مهدی زواره‌ای/ دستیار اول کارگردان: علیرضا صالحی/برنامه ریز: مصطفی احمدی.

فیلم سینمایی «چ» از نیمه تیرماه در کرمانشاه آغاز شد و امروز به پایان رسید، این فیلم محصول بنیاد سینمایی فارابی است.

گزارش  از نقد و بررسی «من مادر هستم» در لانه جاسوسی

فراستی: «من مادرم هستم» در نقد روشنفکران بی‌هویت بی‌سابقه است

 مسعود فراستی گفت: فیلم «من مادر هستم» به نقد بخشی از جامعه روشنفکران بی‌بند و بار و بی‌هویت می‌پردازد که در تاریخ سینمای ایران بی‌سابقه است.

به گزارش خبرنگار سینمایی فارس، نشست نقد و بررسی فیلم «من مادر هستم» عصر امروز -دوشنبه ۲۰ آذرماه- با حضور فریدون جیرانی کارگردان، مسعود فراستی، محمد‌تقی فهیم و حسین الله‌کرم منتقدان سینما، لیلا لاریجانی و رحمان سیفی‌آزاد فیلم‌نامه‌نویسان فیلم و جمع کثیری از دانشجویان و اصحاب رسانه در لانه جاسوسی و پس از نمایش فیلم برگزار شد.

بنا بر این گزارش، مسعود فراستی در ادامه صحبت فیلمنامه‌نویسان فیلم و حسین الله کرم بیان داشت: در ابتدا من باید توضیحی درباره مدرنیسم و پست مدرنیسم بدهم. پست مدرنیستم هیچ اصولی ندارد و من شما آقای الله کرم را آقای اصولی می‌شناسم.

وی ادامه داد: دوستان به ظاهر روشن فکر اکثرا به دام پست مدرنیسم می‌افتند چون افراد روشنفکری در سینما وجود دارند که موافق مواضع آقای الله کرم هستند. روشنفکرانی که فیلم «بی‌خود و بی‌جهت» را دوست دارند و از «من مادر هستم» بدشان می‌آید.  البته تعجبی ندارد، چرا که فیلم من مادر هستم بخشی از روشنفکران را نشانه رفته که بی‌بند و بار و بی‌اصول و بی‌آرمان هستند.

وی ادامه داد: بخشی از روشنفکران که با پول نفت و سیاست‌های غلط اقتصادی رشد کردند و بخشی از کسانی که به فیلم منتقد هستند این گروه تشکیل می‌دهند. من مادر هستم نقد بخشی از جامعه متوسط شهری و پارازیت است. پارازیتی که محصول سیاست‌های غلط اقتصادی است. این فیلم نشان دهنده یک پنجم طبقه متوسط شهری است که الگوی بچه‌های جنوب شهری ما هستند. این روشنفکران، این جانوران کسانی هستند که بسیاری از بچه‌های ما نوع لباس پوشیدن و رفتار را از آنها الگو می‌گیرند. این قشر روشنفکر محصول سیاست‌های غلط دولتی اقتصادی و پول نقد هستند.

فراستی عنوان داشت: درباره قشر بی‌بند و بار و مدرن باید بگویم که فیلم جیرانی در تاریخ سینمای ایران از لحاظ نقد چنین قشری بی‌سابقه است. هیچ فیلمی تا الان این قشر را نقض نکرده و اینکه می‌گویند این قشر روشنفکری سیاه جلوه داده شده است باید سیاه جلوه داده می‌شد چرا که هم واقعیت است هم باعث عبرت.

این منتقد سینما در ادامه توضیحات خود بیان داشت: من هم طرفدار طبقه متوسط هستم اما نه طبقه متوسطی که در من مادر هستم نشان داده می‌شود؛ بلکه طبقه متوسطی که در حال نابودی است. جیرانی در فیلم خود به نقد قشر بی‌هویت و بی‌بند و باری می‌پردازد که با بالا رفتن پول دلار چاق شدند، این فیلم دچار آلودگی روشنفکری نمی‌شود.

فراستی ادامه داد: البته هم موضع شدن حزب اللهی‌ها و روشنفکران در مورد یک فیلم قضیه‌ای تاریخی است که در مورد ناصر اثیمی، مهرجویی و کیمیایی نیز اتفاق افتاد که این می‌شود آنها از فیلمی مثل من مادر هستم بدشان می‌آید و از آشغال‌هایی چون بی‌خود و بی‌جهت دفاع می‌کنند.

فراستی ادامه داد: آقای الله کرم از قربانی شدن جیرانی و حزب اللهی‌ها حرف زد، امیدوارم قربانی نباشند. بعد بگویند فیلم جیرانی قربانی نیست. بلکه فیلم متعرض است و وقتی مورد حمله قرار می‌گیرد امر خوبی است من مادر هستم شانس خوبی دارد که مورد هجمه قرار می‌گیرد هجمه‌ای مطابق با تفکرات کاملا سیاسی.

فراستی ادامه داد: روشنفکران چند کار انجام می‌دهند برخی با فیلم‌های جشنواره‌ای وطن و هویت خود را می‌فروشند و جایزه می‌گیرند. البته این جریان همیشه وجود دارد و کسانی که متوقف این جریان هستند نیز وقتی به مقصد می‌رسیدند کار همین افراد را ادامه می‌دهند.

فراستی با اشاره به سخنان کوشکی در برنامه هفت گفت: آقای کوشکی در این برنامه می‌گویند ما فیلم خنثی بسازیم. تا به جای اینکه فیلمی گرم مماس با مسائل و مشکلات مردم بسازیم و باید بگویم روشنفکران استاد فیلم‌های خنثی هستند اما ما احتیاج به فیلم خنثی نداریم. چرا که فیلم‌های بی‌بو و بی خاصیت به درد ما نمی‌خورند و به راحتی در دام نارنجی پوش هامون و پری می‌افتیم.

فراستی ادامه داد: فیلم جیرانی به هیچ وجه اشاعه شراب خواری و فساد نیست. در سینما باید نشان دهیم تا نقد کنیم. سینما با دیدن و باور کردن همراه است. اگر شما مشروب خواری و موارد دیگر این جانوارن را نبینید چطور با سبک زندگی آنها آشنا می‌شنوید؟ در حالی که مشروب خوردن در فیلم جیرانی سمپاتیک است که بلکه آنتی‌بیوتیک است و به هیچ عنوان سیاه نمایی در آن نمی‌بینیم.